Mam na imię Agnieszka i mam 27 lat.
Od 24 czerwca tego roku jestem żoną. Od 24 czerwca 2008 roku jestem mamą
O synka staraliśmy się pełne 3 lata. Była to walka okupiona bieganiem od lekarza do lekarza, przyjmowaniem hormonów... ale i smutkiem zwiazanym z tym, że mój najukochańszy tatuś zachorował na raka...
Ja walkę o nowe życie wygrałam, mój tatuś tę walkę przegrał.
Ten czas w dzisiaj jest dla mnie bardzo odległy... nie było MNIE jakby w tym wszystkim. Nie myślałam o tym co będzie później, nie myślałam o tym jak wyglądam, co jem i jak się zachowuję... Myślałam tylko o tym, żeby być mamą i żeby tata przezył...
Zatraciłam się w tym dziwnym świecie nie zdajac sobie z tego nawet sprawy...
To wszystko było stosunkowo tak niedawno, a juz w tej chwili bardzo wielu szczegółów nie pamietam...
Od paru dniu coś się zmieniło...
W końcu po 6 latach związku z M. powiedzieliśmy sobie TAK. Odbyło sie to w dniu gdy nasz synek kończył rok... Gdy włożyłam suknię ślubną odżyła we mnie świadomość kobiety...
Chcę być radosną , pełną życia osoby tak jak dawniej. DO tego potrzebuję dobrze sie czuć sama ze sobą... a żeby tak się stało muszę schudnąć
Jeżeli mam być szczera to nie czuję się grubaskiem:D
Uważam, że mimo zbednych kilogramów jestem zadbaną kobietą... ale oprocz zadbanej chcę być na swój sposób piękną... i to nie z proznosci, tylko wydaje mi się, że w towarzystwie ze zdrową psychiką powinno iśc rownie zdrowe ciało:)
Więc zaczynam walkę o swoje zewnetrzne piękno i liczę na to, ze własnie tutaj z Wami moze mi się udać wygrać tę wojnę
.Pierwszy post i juz taki chaotyczny... ale taka wlasnie jestem. Częściowo spowodowane jest to niedoczynnoscią tarczycy, która bardzo wpływa na skupienie... a częściowo wywołane jest to po prostu naturą
))
Do góry
Zgłoś
mam nadzieje że już Ci troche łatwiej 
ciepło i mam nadzieję że się u nas zadomowisz na dłużej 
